ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ!

Υποδεχόμαστε τη φετινή Γιορτή της Μητέρας με μηνύματα από μανούλες του σχολείου μας

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες του σχολείου μας, σε όλες τις μητέρες του κόσμου!  

Υποδεχόμαστε τη φετινή Γιορτή της Μητέρας με μηνύματα που έστειλαν μανούλες του σχολείου μας.  

Καθώς αυτά συγκεντρώνονταν τις τελευταίες μέρες, με μητέρες που βρήκαν το χρόνο να συμμετέχουν αναρωτηθήκαμε μήπως «παραβαραίνουμε το κλίμα». Μήπως τελικά αυτό που θα σταλεί θα είναι ένα μήνυμα λύπης...  

Όμως, καταλήξαμε ότι, μόνο αλήθειες υπάρχουν σε όλα τα μηνύματα που ήρθαν στο mail του Συλλόγου μας. Αλήθειες, ομορφιές, δυνάμεις, προσπάθειες, παράπονα, επιθυμίες και ανάγκες που έχουν ή αναζητούν αμέτρητες μητέρες σε όλο τον κόσμο.

Καταλήξαμε ότι τελικά έτσι είναι ο άνθρωπος, όχι ρομπότ. Και κλαίει και γελάει και πονάει και ονειρεύεται και ελπίζει και παλεύει να μην το βάλει κάτω!  

Όταν εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε και χρειαζόμαστε, τότε παραδειγματίζουμε και τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο.  

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, με δύναμη, χαμόγελα, πείσμα να μην τα παρατάμε!

Ακολουθούν τα μηνύματα που λάβαμε από μητέρες του σχολείου μας, κείμενα, σκέψεις, αφιερώσεις

(όσα μηνύματα είναι σε εικόνες μπορείτε να τα μεγεθύνετε πατώντας πάνω τους)

***

Σας αποστέλλω ένα κείμενο που έγραψα για την μητέρα μου και της το χάρισα την πρώτη και την τελευταία χρονιά που γιορτάσαμε μαζί τη γιορτή της μητέρας. Έκτοτε, αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, συνεχίζω να τη γιορτάζω, μιας και με τη φυγή της έμαθα τον απόλυτο ορισμό του «Μου λείπεις» κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου αλλά δεν βρίσκω το δικό της.

Το γαλάζιο «αποτύπωμα» με τα 5 δαχτυλάκια είναι η παλάμη του 3χρονου τότε γιου μου. Ηταν οι μέρες που η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο μετά το εγκεφαλικό και προσπαθούσα με κάθε τρόπο να βρω τρόπο να αντέξω την δοκιμασία... Αλλά και να μην πνίξω ούτε την αγάπη μου γι' αυτή ούτε τον πόνο μου... Οταν εκφραζόμαστε βρίσκουμε και δυνάμεις...

Γι' αυτό κι είμαστε 2 που υπογράφουμε... Το γράψαμε για την δική μου μαμά, με την δική του μαμά...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ

Ν+Ε

 

***

Αξίζεις και δικαιούσαι πολλά


Αξίζεις τη ξενοιασιά, αλλά κάποιοι σου δίνουν αγωνία. 

Αξίζεις την ασφάλεια, αλλά κάποιοι σου μοιράζουν στερήσεις. 

Αξίζεις την ομορφιά, αλλά κάποιοι σου επιβάλλουν την ασχήμια.


Εσύ μην τους ακούς, παιδί μου.

Όλους αυτούς που τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου τις θεωρούν «βάρος», «κόστος», «πολυτέλεια».

Εσύ να προχωράς. Να χαίρεσαι. Να δυναμώνεις. Να ζεις.

Κάθε μικρή και μεγάλη σου στιγμή.  

* * *

Κι άμα καμιά μέρα, εκεί που βαδίζεις, συμβεί να πέσεις, θα σηκωθείς.

Κι άμα καμιά στιγμή, χάσεις το στήριγμά σου, θα το ξαναβρείς.

Για δες:

στα μάτια σου, φαίνεται η αλήθεια.

στο νου σου και στα χέρια σου, υπάρχει η δημιουργία.

στην καρδιά σου, λάμπει η θέληση.

στη δράση σου, κρύβονται οι απαντήσεις.

* * *

Μην τους χαρίσεις το δίκιο σου.

Αξίζεις και δικαιούσαι πολλά.

Απλά, καθημερινά, αλλά πολύτιμα, απαραίτητα.

Αξίζεις τη γνώση και τη στέγη, το ψωμί και το τραγούδι. Το φάρμακο. Το παιχνίδι.

Αξίζεις το δάκρυ που στεγνώνει απαλά, αλλά και το γέλιο που ξεσπά ελεύθερα,

αξίζεις να κάνεις το λάθος που θα μελετήσεις,

αλλά και να ψάξεις τη λύση που θα σε γεμίσει περηφάνια.


Αξίζεις να πετάξεις μέχρι και όπου εσύ λαχταρήσεις,

* * *

Μην τους ακούς λοιπόν όταν σου λένε πως «δεν αξίζεις».

Αλλά και μην υποτιμάς αυτό το «δεν αξίζεις» τους.

Υπάρχουν φορές που γίνεται ανελέητο, ορμά καταπάνω σου μελετημένα, ύπουλα, παράλογα, απάνθρωπα.

Για να σκύψεις το κεφάλι,

για να ξεχάσεις όσα είσαι, να φυλακιστείς στον πόνο και τη θλίψη. 

* * *

Εσύ μην τους ακούς.

Εσύ, να προχωράς. Να χαίρεσαι. Να δυναμώνεις. Να ζεις.

Δική σου είναι η ζωή σου.

Και είναι αυτή που, πάνω από όλα, αξίζεις, ατόφια.

Μην τη χαρίσεις σε κανέναν τη Ζωή σου, παιδί μου.

Α. Μ.

***

Μαντινάδα που μας έστειλε η Α. Κ.

***

 

 Μια λίστα τραγουδιών και ένα ποίημα από την Ο. Μ.

Στον τάφο σου μανούλα μου

επάνω εκεί θα αφήσω 

τον πόνο μου και τον θυμό

και θα μας συγχωρήσω. 

Και τώρα πια που δεν ακούς 

Τώρα που δεν κοιτάζεις 

Ένα παρακαλώ μανούλα μου 

Έλα να μ' αγκαλιάζεις

Και βγαίνει από τα στήθη μου

Κραυγή πολύ μεγάλη 

Γύρισε για μια στιγμή 

Κι ύστερα φεύγεις πάλι 

Για να σου πω χίλιες φορές 

Να σε γλυκοφιλήσω

Σε αγαπώ μανούλα μου 

Και να σ' ευχαριστήσω

Μου έλεγες πως η καρδιά 

Της μάνας δεν πεθαίνει 

Και πως στον πόνο του παιδιού 

Χτύπα κι αμέσως κρένει

Και μού κρινες μανούλα μου

Να σου χαμογελάω

Και του παιδιού μου την καρδιά 

Να μην τηνε χαλάω

Και μού κρινες μανούλα μου

Πως είσαι μια χαρούλα

Και πως μαζί με τον μπαμπά 

Είσαστε παρεούλα.... 

Να έρχεσαι μανούλα μου 

Συχνά στο όνειρο μου

Να έρχεται με το χάδι σου

Και το χαμόγελο μου.... 

Σε αγαπάω μαμά 

Χρόνια πολλά

Η Πίτσα σου

***

Ακολουθούν κείμενο, ένα τραγούδι και στίχοι που μας έστειλε η S., μητέρα του σχολείου μας, μετανάστρια από το Πακιστάν

***

Εγώ στέλνω να ακούσουμε παρέα ενα τραγούδι που δείχνει τόσο όμορφα την αγωνία καθε μητέρας να προστατευσει το παιδί της από την αδικία και από τα άσχημα που θα συναντήσει στη ζωή του.

Σ.Τ.

 

 

***

***

 
Σου το υπόσχομαι
 

Εγώ είμαι. 

Εγώ, που με βλέπεις συνέχεια να τρέχω.
Είτε από αγωνία, είτε από βιασύνη.

Τρέχω να τα προλάβω όλα, λες και γίνεται ποτέ ένας να τα προλάβει όλα, ή λες και είναι τελικά το θέμα «να γίνουν όλα»...

Τρέχω, γιατί κάποιοι μου μαθαίνουν ότι αν εγώ γίνω «χίλια κομμάτια», τότε εσύ θα είσαι καλά. Αλλά, τελικά, η δική μου εξάντληση δεν είναι αυτό που φτιάχνει τα πράγματα... 

* * *

Εγώ είμαι.
Εγώ, που μου λείπεις - κάποιες φορές – τόσο μα τόσο πολύ... 

 

Μου λείπεις γιατί ο χρόνος μου μαζί σου «στριμώχνεται» ανάμεσα σε αμέτρητες ευθύνες, παράπονα, έγνοιες... Και τελικά γίνεται τόσο λίγος, στεγνός, περαστικός...

Αναρωτιέμαι: τελικά, καταφέρνεις να δεις πόσο σε νοιάζομαι; Ή χάνεται η αγάπη μου μέσα στα τόσα «πρέπει», κάποιες φορές μάλιστα, περιττά ή και άχρηστα...

* * *

Εγώ είμαι.
Εγώ, που μου λένε πως όταν μια γυναίκα γίνει μητέρα, πρέπει να ξεχνά τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες.
Που ενώ φέρνω την ομορφιά στη ζωή με τη ζωή σου, μου λένε να μη λαχταράω για μενα ομορφιά.

* * *

Εγώ είμαι, η μανούλα.
 

Απόψε, θέλω να σου δώσω μια υπόσχεση: Δεν θα τα παρατήσω.
Επειδή ξέρω ότι αυτό που κι εσύ χρειάζεσαι, είναι να είμαι καλά. Χαρούμενη, γεμάτη, γερή.


Σου το υπόσχομαι.
Δεν θα σταματήσω, ούτε να κάνω δικά μου όνειρα, ούτε να εξελίσσω δικές μου ικανότητες, ούτε να ζητώ δικές μου επιθυμίες.
Γιατί, αν εγώ είμαι καλά, είσαι κι εσύ καλά.
Εσύ το ξέρεις, το νιώθεις, το ζεις αυτό.

Σου το υπόσχομαι.

Δεν είμαστε άλλωστε οι μανούλες αγάλματα, ψεύτικα, φτιαγμένα με παραγγελία, χωρίς φλέβες και ανάσα.
Είμαστε πλάσματα αληθινά,
που φέρνουμε τη ζωή στον κόσμο,
όχι από αλαζονεία ή «καθήκον»,
αλλά από αγάπη, δημιουργία.

Είμαστε εμείς που ξέρουμε καλύτερα από τόσους τί σημαίνει αγάπη. Ξέρουμε τόσες πλευρές της ομορφιάς της...

Σε ευχαριστώ που μεγαλώνεις και τη γνώση μου και την δύναμή μου και την αξία μου.
Σε ευχαριστώ. Σε αγαπώ.

Α.